Yellow Blues #12 Festival Yellowtime Geel (02-09-2023) report & photo credits: Freddie info organisatie: Yellowtime © Rootsville 2023

Eerste weekend van september en na het terug naar school gaan is er ook de jaarlijkse afspraak in den hof van Mevr. Greet voor 'Yellowtime' te Geel. Een tweedaagse die op zaterdag bestaat uit 'Yellow Blues' en zondag wordt ingevuld door een dagje Jazz op 'Easy Yellow'. Dit jaar alweer de twaalfde editie van dit kleinschaligere event, maar op een zo mooie locatie dat het haast onwaarschijnlijk lijkt dat sommigen het nu pas komen te ontdekken, het is toch alweer de 12de editie dit jaar. Ook dit jaar staan er weerom vier namen op de affiche om naar uit te kijken. De paar camperplaatsjes werden dan maar meteen ingepikt door het groepje blues liefhebbers waarmee we al een paar jaar present tekenen hier op 'Yellowtime'. In dit groepje is er zelfs eentje van de kust en een 'Belgische 'Ollander'. De 'MC' voor deze avond is Raf Meeuws en zo starten we deze 'Yellow Blues' met de insteek van Yellowtime Bringing People Together...

Rond de klok van vijf staan er zo twee van onze boegbeelden in de singer-songwriter wereld van ons landje aan de aftrap. 'Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt' hoeven al lang geen introductie meer. Eerder dit jaar bracht Bruno samen met Kathleen nog het subliem mooie album 'Sharing The Blues' op de markt met daarop 11 pareltjes van originals. Met haast een waarschijnlijke zekerheid kunnen we stellen dat de bezoekers van deze 'Yellow Blues' ook vandaag aan hun lippen gekluisterd zullen hangen. Ze hadden zelfs meerdere dagen nodig om in april dit album voor te stellen in een steeds uitverkochte 'Missy Sippy' te Gent waarbij we uiteraard met Rootsville aanwezig waren.

Bruno en Kathleen wisten zich vandaag te versterken met Carlo Van Belleghem aan de basgitaar en Pieter Doms achter de drums. Volgende maandag geven de beide hoofdrolspelers van deze band samen met Rony Verbiest een uniek akoestisch en on-versterkt concert in de Sint-Trudokerk van Webbekom waarbij zelfs de verlichting zal worden ingevuld door vooroorlogse kaarsjes. Om toch niet de elektrische feeling te verliezen nam Bruno bij de nummers 'So In Love With You' en het toch stevigere 'Reach For My Arms' dan maar voor zekerheid zijn elektrische Epiphone ter hand.

Zoals we het gewend zijn van Bruno en Kathleen nemen ze overhad de vocals voor zich maar toch blijft hun close harmony beklijvend en van een hoogstaand allooi waardoor er constant kippenvel bij je aanwezig zal zijn tijdens het beluisteren dit concert. Beide nummers kan je ook terugvinden op dat prachtige album 'Sharing The Blues' dat eerder dit jaar op de markt kwam.

Americana ten top maar desalniettemin ook krachtig als het moet met nummers als het meeslepende 'Sunday Tears', het mooie 'Drifting' dat nog tot stand kwam door de samenwerking van Kathleen en Pascale Michiels. Met 'This Wildwood's On Fire' kregen de aandachtige luisteraars zelfs een vleugje NOLA op het bord maar ook het opwekkende 'The Blues' en daarmee zat hun passage er hier op en namen toch weerom enkele liefhebbers deze Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt in hun harten op. Een gepaste opmerking van tafelgenoot Eric was: indien je hier niet kan van genieten ben je blind of doof. Een bisser kwam er dan toch tout court en besluiten we zo van vrieje wijs. So let's sharing the blues! CU in de kerk op maandag hopend dat de rook om ons hoofd dan is verdwenen.

Mooi ook is dat dit jaar na de ellende van Corona en het verlies van zijn vriend 'Tiny Legs Tim' ook weer 'Guy Verlinde & The Artisans of Solace' op de affiche laat prijken. Na het beklijvende optreden van Bruno en Kathleen zullen we nu ook weerom overdonderd worden door al het moois dat ons kleine landje op muzikaal gebied kunnen voortbrengen. In de naweeën van dat akelig beestje kwam er in 2021 nog het prachtige album 'Standing in the Light of A Brand New Day' op de markt en tijdens het festival seizoen zagen we deze meesterlijke songsmid een paar maal aan de zijde van Steven Troch als ode aan 'Tiny Legs Tim'.

Vanavond dan met die wonderbaarlijke band 'The Artisans of Solance' en naast Guy Verlinde bestaat deze formatie ook nog uit Olivier Vander Bauwede op de harp en gitaar en Tom Eyenbosch aan de 'black & white keys' en op banjo en washboard. De onvermijdelijke ritme sectie die bestaat dan weer uit bassist Renee Stock en drummer Benoit Maddens. Dus weerom een verzameling van uitstekende muzikanten dat ons landje hier heeft.

Guy Verlinde is de persoon die zijn nummers wonderbaarlijk aan elkaar komt te praten waardoor eenieder hier aanwezig dan weer hoopvol naar uitkijkt wat het volgende zal brengen. Na de intro 'Breaking Down' krijgen we vervolgens 'Up On The Mountain'. Beide nummers staan op dat uitmundende album 'Standing in the Light of A Brand New Day' en zo hoef je niet te luisteren naar de Wizzard of Oz'.

Nog zo een pareltje is 'All is Forgiven' uit 2019, een album waarbij gevoelige zielen bij het luisteren ernaar het amper droog kunnen houden. Uiteraard kan en mag er hier ook gedanst worden zoals op 'Do That Boogie'. Iedereen weet dat covers bij deze Guy Verlinde gevoelig liggen maar toch weet hij met zijn 'The Artisans of Solance' hier vanavond een uitzondering te brengen met Bob Dylan's 'Blind Willie McTell' en zo doen de blues liefhebbers onder ons een stapje voorwaarts. Onwaarschijnlijk graaf is dan de chemie die we te horen krijgen tussen Guy en Olivier Vander Bauwede en zijn skills op de Mississippi Saxofoon.

Kan het nog mooier? Jazeker, wanneer Guy Verlinde zijn overleden vriend Tiny Legs Tim komt te eren met diens 'Religions Serve The Devil Well' uit het album 'Melodium Rag' van 2017. We namen stilaan ook wat spanning waar bij de organisatie en de reden was dat de volgende band nog maar net uit Spanje was geland en zo nog even onderweg waren richting 'Yellowtime'. 'Guy Verlinde & The Artisans of Solace' gingen zo wel onverstoord verder met zelfs een meezinger in het Ghents op 'Keppe 'k Zin Ier voe Joe' en ja hoor het werkte en zo was de spanning weg.

Tijd dan voor Guy Verlinde om aan de bissers te gaan beginnen en door het euvel van de 'Sint' die nog onderweg was van Spanje werden er het liefst vier. Niemand die daarom om rouwde want met de hymne 'I Shall Not Be Moved' werd de sfeer hier zelfs gevoelig beter. Volgden ook nog 'Higher Ground' en als ultieme outswinger ook nog 'Surrender to the Groove' en zo kon de merchandising worden opgestart. Ondertussen had 'Master of Ceremony' Raf toch die van het licht erop attent gemaakt dat we soms geen muzikanten konden zien en na een draai richting naar beneden werd het zo al een stuk beter. Yep, we zijn geen rockers maar willen zien wie al dit moois komt te brengen.

Na deze twee toch wel onherroepelijk binnenkomende concerten en de 'Sint' eindelijk uit Valencia is gearriveerd vliegen we er nu in met de blues & roots van 'Doghouse Sam & His Magnatones'. Ook dit trio was enige tijd niet meer te zien maar zijn er al een tijdje terug met nieuwe moed heropgestart. Op de festivals van 'Stekene Blues' en 'Turnhout Royale' speelden ze de pannen van het dak en op Oetsloven zagen we Doghouse Sam dan even terug met zijn eerste liefde 'The Rhythm Bombs'. Zijn 'Magnatones' dat zijn als vanouds de beste shuffler op het westelijk halfrond, Franky Gomez met aan zijn zijde master op de doghouse-bass Martin Ubaghs. In 2015 kleurden ze ook reeds dit podium.

Een lange soundcheck was hoegenaamd niet nodig voor dit 'Dynamic Trio' want alles zat nog juist in het 'koppeke' van de dag ervoor op de 'Plaza Valencia' en daarbij, het zijn professionals. Dus de mouwen opgerold beginnen 'Doghouse Sam & His Magnatones' eraan met 'Roll Up My Sleeves'. Dat er wat werk voor de boeg was werd meteen duidelijk door het brengen van  ‘Lot’s To Do And So Little Time’. Meteen wist iedereen dat er hier gensters zouden vanaf gaan springen.

'Doghouse Sam & His Magnatones' rijgen hun nummers aan elkaar zonder al teveel poespas enzo werd het na 'Knock Knock' en 'I'm Ready', dat we nog het beste herinneren van de versie van Fats Domino, werd het voor velen moeilijk om stil te blijven staan. Even terug naar de basis van alles, 'de blues' en dat deden ze met 'Baby, Please Don't Go' en neeje dit is niet van Van Morrison maar een traditional die in 1935 populair werd gemaakt door Delta singer Big Joe Williams.

We krijgen ook nog eentje uit hun eerste album met 'Back Into The Rain' maar van danaf ging het tempo nog enkel in de hoogte met vette boogies als 'Come On, Get It On' en werd de ruimte om te dansen bijna zo goed als volledig ingenomen. Op 'Goin' Mad' werd het nog enkel van 'energia' aka volle petrol en kon de yell van 'we want more' niet uitblijven. Helaas geen 'Valencia' van de nooit vergeten Eddy Wally maar een original van deze 'Doghouse Sam & His Magnatones' met 'Ain't Got Time'.

Als afsluiter hier 'in den hof' staan 'The Bluesbones' op het podium. Net als in 2017 wisten die van 'Our Belgian Pride' op het gebied van bluesrock de weg weer terug te vinden richting 'Busser' te Geel. Klankbord Nico De Cock heeft ook zijn artiestenbureau en daarin kijken we al uit naar de retour van 'Dom Martin'. Naast Nico bestaan deze 'Bluesbones' uiteraard ook nog uit Stef Paglia op gitaar, Edwin Risbourg op Hammond, Geert Boeckx op de gitaar met de dikke snaren en stand-in drummer Samuel Rafalowicz. U vertellen dat deze band al een palmares heeft van hier tot in Tokio is dan weer een open deur intrappen. Eerder dit jaar brachten ze nog hun album 'Unchained' op de markt. Een gedroomde afsluiter voor hun talrijke fans en net als vorig jaar op 'be-MINE Blues' zou dit het ultieme einde gaan worden van deze 'Yellow Blues'.

'Changes' en 'Chain Gang' zijn ondertussen een certitude geworden uit hun laatste album 'Unchained' waarbij dit bluesrock collectief hun gaven op hun instrumenten volledig kunnen ontplooien en dan bedoel ik ook de enorme vocale kwaliteiten van Nico De Cock. De door merg en been snijdende gitaarrifjes van Stef Paglia en de wonderlijke Hammond grooves van Edwin Risbourg lopen zo als een rode draad doorheen hun nummers.

Je kan het haast niet geloven maar na al die toch wel succesvolle jaren blijkt Nico nog steeds te zoek te zijn naar een vrouw maar na 'Find Me A Woman' kunnen we enkel bevestigen dat dit niet het geval is. Net als op 'I Try' krijgen we ook met 'I Cry' uit het album een paar mooie ballads te horen. Steviger wordt het met 'She Got The Devil' en 'The Road Again' en krijgen de fans alweer waar voor hun geld.

Het was voor mezelf de eerste keer dat ik 'beatfarmer' Samuel aan het werk hoorde en zo kan ik besluiten dat deze uit het juiste hout is gesneden. Onmisbaar zijn zo ook de grooves die Edwin uit zijn black & white keys komt te toveren en zo zijn deze 'The BluesBones' een degelijk en solide geheel wat we uiteraard al wisten want ze staan er al sinds 2011.

Een obligate afsluiter na al die jaren is uiteraard 'Devil's Bride', eentje uit hun album 'Saved By The Blues' uit 2015 en zo sluiten ook deze bluesrockers hier af op 'Yellow Blues'...was het niet de oorverdovende roep om meer. De encore bestond zo dan uit 'No Good For Me'.

Ziezo, dit was dan weer 'Yellow Blues' voor het jaar 2023 en zijn we weerom Mevr. Mannaerts uiterst dankbaar dat we er mochten bij zijn. Het is alweer van 2021 dat we tijdens de 10de verjaardag van dit festival ook het jazz gedeelte kwamen bij te wonen, toen nog met de wervelende show van Candy Dulfer en haar band. Toch ook nog even ter attentie brengen dat Raf op 30 september met 'T-Blues & Roots' terug de blues naar Geel probeert te brengen met niemand minder dan Jan de Bruijn.

Yellow Blues 2023 dat was...

de outstanding Americana van Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt

de roots en blues van Guy Verlinde & The Artisans of Solance

de roots en rock van Doghouse Sam & His Magnatones

en de bluesrock van 'The BluesBones'

maar ook...
lekker eten en drinken

mooie mensen en een hoop 'Fun'

waarvoor een bloemetje aan Mevr. Greet en haar crew